Wakanda Forever After

Men kan veel zeggen over Phase 4 van de Marvel Cinematic Universe, maar het is duidelijk dat de films die in deze periode werden uitgebracht niet direct opbouwen naar een fase-sluitende climax zoals we het laatste decennia gewend zijn. Integendeel, Phase 4 lijkt fundamenteel het meeste op Phase 1 waarin de status quo in wereld van superhelden en schurken tot stand word gebracht, met Phase 4 die zich druk maakt aan te tonen in wat voor post-Thanos wereld we de volgende fases gaan beleven.

Dat zijn de films en series die de laatste jaren zijn uitgekomen, en Wakanda Forever sluit deze fase af op dezelfde manier met intrest.

Met het overlijden van Chadwick Boseman vragen we ons niet meer af hoe die kant van de MCU er nu uitziet, maar ook hoe het verder moet met Black Panther. Wakanda Forever zocht er naar uit om die vraag te beantwoorden. T'Challa is niet meer, en met de vernietiging van de Heart-Shaped Herb in de vorige film is de Black Panther ook niet meer. Wakanda is zijn grote verdediger kwijt en zoekt nu een toekomst uit zonder.

Wat van scene 1 al word duidelijk gemaakt is dat dit een emotionele ervaring is, en naar mijn genot blijft de emotie consistent doorheen de 2 uur en 41 minuten durende film. Wat mij altijd irriteerde, en door sommigen recent gememed werd, is de signatuur Marvel- of Disney-humor waarin dramatische scenes en momenten van catharsis afgebroken worden door een snelle steek of een grap. Zulke humor werkt en heeft zijn plaats, maar het overmatig gebruik in Marvel-films komt naar mijn mening over als een gebrek aan respect voor het publiek, denkend dat wij zulke scenes niet aan kunnen of serieus nemen.

Ik kan dus met volle genot zeggen dat zulke scenes niet te vinden zijn in Wakanda Forever, tot één of twee momenten na die door dat gebrek veel sterker en meer welkom zijn.

Nu zonder T'Challa krijgen de andere karakters hun kans om te schijnen, en dat deden ze oogverblindend. Met name zette Angela Bassett een hele sterke performance neer als Queen-Mother Ramonda. Wat voorheen een zij-karakter was komt nu naar voren als een sterk podium-bevende personage in haar eigen recht wiens macht je doet slikken als ze spreekt. De Ramonda in Wakanda Forever is getekend door haar verlies van T'Chaka en T'Challa en je voelt haar woede en pijn door het scherm heen, en dat deelt ze met Shuri die nu als fan-favourite bijpersonage naar voren word geschoven als het de-facto hoofdpersonage van de film. Shuri is degene die het hardst werd geraakt door het vroegtijdig overlijden van haar broer en naast het grote blockbuster spektakel volgen we haar op een emotionele reis van rouw. Letitia Wright zet dan ook een sterke performance neer waarin zij centraal staat onder de meest hartverscheurende momenten.

Dat gezegd hebbende, desondanks de rouw zijn de fijnere momenten uit diens voorganger nog steeds aanwezig met de chille interacties tussen karakters en de "Did he freeze?"-toon van humor terug van weggeweest. Winston Duke steelt dan ook weer als M'Baku de show, niet alleen tijdens deze fijne momenten maar ook verassend tijdens de trieste.

Maar wat met de nieuwkomer? Namor, gespeeld door Tenoch Huerta maakt in deze film zijn MCU-debuut, en komt al daverend ten tonele en maakt heel duidelijk dat hij hier niet is voor koekjes en thee. Net als in de strips is hij direct en wandelt (of zweeft) hij over iedereen heen met zijn machtige voorkomen en no-nonsense attitude, maar deze versie van Namor staat op een niveau dat het personage uit de comics, of zelfs zijn DC-tegenpool Aquaman alleen maar naar kan hopen, met zijn status als MCU-antagonist als het enige dat hem weerhoud van topkwaliteit buiten dat Michael B. Jordan als Killmonger gewoonweg de lat heel hoog heeft gelegd.

Namor en zijn volk hebben niet alleen een visuele maar ook culturele make-over gekregen. Weg is de klassieke 40's pulp, plaatsmakend voor Maya en Yucatan invloeden, geen Submariner maar de gevreesde K’uk’ulkan. Door te graven in een rijke cultuur en mythologie krijgen we een onderwater-volk die op een creatieve en angstaanjagende manier in beeld is gebracht die de horrorverhalen van de diepe oceaan een gezicht geven. Namor zijn aanwezigheid zet dan ook de dynamiek tussen hem en de hoofdpersonages vast, voornamelijk met Ramonda en Shuri, en daarbij word het ook duidelijk waarom de shift werd gemaakt naar meer Mexicaanse en Zuid-Amerikaanse 'Atlanteans'.

Ik ga daarom ook niet rond de pot draaien. Net als Black Panther heeft Wakanda Forever desondanks haar brede reik een specifiek doelpubliek voor ogen, een waar ik heel duidelijk geen lid van ben en dus ook niet de volledige inzicht heb op de thema's en ervaringen. Maar ik heb de zaal mogen delen met dat doelpubliek, en hun blijdschap en genot waren net zo echt als de tranen die zijn gelopen. Wakanda Forever had iets te zeggen, en ik durf er vanuit te gaan dat zij naar wie ze uitreikte haar hebben gehoord.

Afsluitend is Wakanda Forever een sterke toevoeging aan de MCU, en stelt het ons gerust dat wat de toekomst ook gaat zijn voor de franchise zonder Chadwick Boseman en diens titulaire Black Panther er eentje is dat we met opgeheven hoofd tegemoet kunnen gaan.